Duiven
De diagnose was als een vonnis aangekomen: Multiple Sclerose in de agressieve vorm. In een tamelijk hoog tempo zou haar bewegingsvrijheid afnemen, tot ze alleen nog maar op bed zou kunnen liggen. De verwachting was dat over 10 of 15 jaar een infectie haar fataal zou worden, omdat haar lichaam dan te verzwakt zou zijn om dat te bevechten.
Dertien jaar geleden was dat. Ruth had haar studie opgegeven en was weer bij haar ouders gaan wonen. Zo lang mogelijk, zo veel mogelijk leuke dingen was haar motto nu. Dat lukte een hele tijd…
Toen sloeg het noodlot toe: Cor, de vader van Ruth, werd ziek en kon door de artsen niet meer geholpen worden.
Het was een zware slag, vooral voor Andrea, de moeder van Ruth. Ze was nu de mantelzorger voor de twee mensen die zij het meest liefhad, in de wetenschap dat zij uiteindelijk van beiden afscheid zou moeten nemen.
Maar hoe anders liep het allemaal. Andrea had van Cor en Ruth een weekend in een hotelletje cadeau gekregen, samen met haar beste vriendin. Even tijd voor zichzelf… Toen kwam de politie het slechte nieuws brengen. Het was een ongeluk geweest zonder schuldigen, het had iedereen kunnen overkomen. Voor Andrea was het ongeluk fataal geweest, haar vriendin lag in een coma.
De klap had niet harder kunnen zijn. Ruth probeerde nog met alles wat zij in zich had enigszins overeind te blijven. Maar Cor was zo kapot van het verlies dat hij de moed opgaf. En enkele maanden later, overleed ook hij.
Ruth bleef achter… maar gelukkig niet alleen. De familie organiseerde de zorg die zij nodig had, zodat zij thuis kon blijven wonen. Elke dag waren er, naast de thuiszorg, familieleden die kwamen kijken hoe het met haar ging. Maar langzaam aan verloor Ruth de strijd en een jaar later overleed ook zij.
Voor de derde keer in twee jaar pak ik mijn spullen om naar deze familie te gaan.
Ik zoek naar de juiste woorden. Hoe neem je afscheid van iemand die als laatste van een gezin was overgebleven? En hoe ga je als familie verder als er een heel gezin uit je midden is weggevallen? In het gesprek komen al snel de herinneringen. Over Andrea’s kookkunst, de liefde voor zwemmen van Ruth en de duiven van Cor, waar hij met toewijding zoveel jaar voor zorgde.
De duiven brengen me op een idee en ik bespreek dit met de familie.
Er is veel belangstelling bij de uitvaart van Ruth. Er zijn oud-klasgenoten, vrienden en vriendinnen… Langzaam daalt de kist in het familiegraf, bij haar vader en moeder.
De oudste neef stapt nu met een mand naar voren en neemt het woord:
“Vandaag nemen we niet alleen afscheid van Ruth. We denken ook aan Cor en Andrea. Drie prachtige mensen, niet meer in ons midden maar ze blijven in onze herinnering.”
Zijn zoontje maakt de mand open en drie witte duiven fladderen naar de zon.
Stil worden ze nagekeken door het gezelschap. Drie duiven, drie mensen… voor altijd in ons hart.
Dirk Timmer
