Klaproos

In gedachten verzonken kijk ik naar de tuin, die er prachtig bij ligt. Aan niets is te zien dat we zo’n warme zomer hebben. De tuin ziet eruit als één groot veldboeket. In de hoek staat een zinken teil met verse aarde, die eruit ziet alsof daar net iets ingezaaid is.
Dan verschijnt in de deur een grote man, Albert. Hij volgt mijn blik. “Het is een georganiseerde chaos,” vertelt hij. “Ilse laat de natuur z’n gang gaan, maar tot op zekere hoogte, want je treft hier geen enkele brandnetel staan”. Dan beseft hij dat hij in de tegenwoordige tijd praat en zucht diep.
Hij opent de deur verder om mij binnen te laten.

Een kleine ingreep was het, een routine klusje, maar het bracht een groot probleem aan het licht. Ilse bleek een vorm van acute en agressieve leukemie te hebben. Dat was nog maar een half jaar geleden. Albert staart voor zich uit en ik laat hem even alleen met zijn gedachten…

“Haar leven draaide om de natuur, een echt buitenmens. De voortuin is insectvriendelijk en in de achtertuin is een miniboomgaard met fruitbomen. Kom maar kijken.” Hij laat mij de trots van zijn vrouw zien.
Inhoudelijk komen we niet ver in dit eerste gesprek, besef ik, maar dat is niet erg. We hebben de tijd, de uitvaart hoeft pas uiterlijk de zesde werkdag na het overlijden plaats te vinden.
Belangrijker is dat Albert zijn verhaal kwijt kan en rustig kan nadenken over hoe hij het afscheid van Ilse vorm wil geven. Want dat kan maar één keer…
Albert had opgelucht gereageerd op mijn voorstel de afscheidsdienst in de tuin te houden.  Om in deze extreem warme zomer ook nog ergens binnen te moeten zitten om afscheid te nemen van zijn Ilse, die zo graag buiten was, had hij een beklemmend idee gevonden.
Het afscheid begint vorm te krijgen: Ilse wordt opgebaard in een rieten mand en een wade van zuiver linnen. De condoleancebriefjes worden gemaakt van geschept kringlooppapier.
Met veel zorg en aandacht bereidt Albert zich voor op het afscheid van Ilse.

Onder de meest moeilijke omstandigheden bloeit ze toch…

Op verzoek van Albert draag ik op de dag van de uitvaart geen stropdas. ”Ilse had daar een hekel aan.” zegt hij stellig.
De gasten druppelen binnen en zoeken een plekje in de schaduw van de bomen. De thermometer wijst 36 graden aan en in stilte ben ik Ilse dankbaar voor haar afkeer van stropdassen. Het afscheid is warm en niet alleen vanwege het weer. Ilse hield niet alleen van de natuur, ze hield ook van mensen en dat is te horen in de woorden die gesproken worden.

Als ik na een week of twee weer bij Albert kom, voor het gebruikelijke nagesprek, valt mij direct de zinken teil weer op. Het staat vol met rode bloemen.
“De klaproos…” zegt Albert, “de bloem van de troost. Onder de meest moeilijke omstandigheden bloeit ze toch… Wat denk je Dirk, zou het een laatste groet geweest zijn?”

Dirk Timmer
Via Humana Uitvaartverzorging