Leeg

Coen gaat rond met de koffie. Nadat ik gebeld ben door de familie vanwege het overlijden van oma Trijntje, ben ik aangeschoven aan de tafel die in de keuken staat.
Als de koffie is ingeschonken krijg ik geen koekje aangeboden, maar wordt er een grote pot met dropjes naar me toegeschoven. “Pak maar hoor… daarvoor staat hij er.” De combinatie koffie en drop spreekt mij niet erg aan en ik bedank.
Mijn beleefde weigering zorgt voor wat gegniffel in het gezelschap, ik ben duidelijk niet de eerste die deze combinatie niet zo ziet zitten.
Dan valt er een stilte, waarin het verdriet voelbaar wordt.
Dit is het moment dat er eigenlijk altijd wel iemand zegt: “Ach, je went er wel aan…” maar daar zal het nu niet meer van komen. Somber kijkt Bianca voor zich uit. “Ik mis haar nu al…” zegt ze zacht.

Oma Trijntje had, dat is mij wel duidelijk geworden, een grote voorkeur voor drop. Alle soorten drop waren welkom: muntdrop, honingdrop, Engelse drop, zoete en zoute drop…
Tijdens en na de oorlog was deze lekkernij nauwelijks te krijgen, maar vanaf haar trouwen in de jaren vijftig, had Trijntje altijd een pot met dropjes op de keukentafel staan.
Toen haar gezin groeide, moest er een grotere pot komen, want de kinderen, en later ook de schoonkinderen, hielden net zoveel van drop als zij.
En toen ook de kleinkinderen de drop-pot hadden ontdekt, kocht Bianca als oudste dochter, een megagrote pot, waarin oma genoeg drop voor de hele familie kwijt kon. En ieder die bij oma op bezoek kwam, zorgde ervoor dat hij drop bij zich had, om te voorkomen dat de pot ooit leeg zou raken.

Het is een mooi verhaal, dat eigenlijk niet over drop gaat, maar over de liefde van oma Trijntje voor haar kinderen en kleinkinderen. En andersom… Bij een passend afscheid van oma Trijntje moet haar liefde voor drop daarom een passende rol krijgen.

De afscheidsdienst wordt druk bezocht. Hoewel oma Trijntje al diep in de tachtig was, had zij nog altijd veel aanloop. Naast de kist staat op een hoge tafel de grote pot die tot de rand toe gevuld is met drop. Als de gasten na de dienst een laatste groet brengen aan oma Trijntje, mogen zij vervolgens één of meerdere dropjes uit de pot pakken. Want zo zou oma dat gewild hebben…
Het is wat ongebruikelijk, maar alle aanwezigen hebben ooit weleens bij oma Trijntje aan de keukentafel gezeten en het gebaar wordt met instemming begroet.

Een week of twee na de uitvaart, ga ik voor het nagesprek langs bij Coen en Bianca.
Op de schouw in de woonkamer staat de grote drop-pot, maar nu is die leeg…
Coen volgt mijn blik. “Het is voor het eerst dat de pot leeg is,” zegt hij, “maar hij wordt niet meer gevuld.” “En de pot?” vraag ik.
“Die blijft leeg op de schouw staan, als blijvende herinnering…”

Dirk Timmer
Via Humana Uitvaartverzorging