Vleugel
Nog voor ik heb kunnen aanbellen, wordt de deur al opengedaan en komen de klanken van een piano mij tegemoet.
Angela, de pianiste, komt niet bij het gesprek zitten. Haar ouders, Bas en Rita kijken me ontdaan aan.
Vanaf het moment dat het bericht kwam dat Jeroen -totaal onverwacht- was overleden, was Angela achter de vleugel gaan zitten en had ze niets meer gezegd. Het bericht van Jeroens overlijden is nog steeds niet te behappen.
In de dagen die volgen ga ik elke dag langs om Bas en Rita te helpen bij het vormgeven van het afscheid dat zij van hun zoon Jeroen moeten nemen. We praten over de kaart en over de afscheidsdienst, er wordt muziek uitgezocht… Want net als voor zijn tweelingzus Angela, was muziek zijn alles. Beiden volgden een studie aan het conservatorium. Jeroen studeerde gitaar en Angela studeert piano.
Er is veel bezoek en ik leer ook de studiegenoten en vrienden van Jeroen kennen. Iedereen in dit kunstzinnige gezelschap wil een bijdrage leveren aan het afscheid van Jeroen. Maar Angela blijft schitteren door afwezigheid.
Na enkele dagen is Rita ten einde raad. Haar zoon is onverwacht overleden en haar dochter is onbereikbaar. Ik deel haar zorg: de ervaring leert dat zonder goed afscheid het rouwen nog moeizamer wordt dan het toch al is, en dat kan nog jarenlang gevolgen hebben. Daarom is een passende uitvaart zo belangrijk.
Om Angela erbij te betrekken, trek ik de stoute schoenen aan en loop de kamer in waar ze piano zit te spelen.
Ze negeert mijn aanwezigheid, zoals eigenlijk wel verwacht. Dan schrijf ik op een briefje: “welk stuk wil je overmorgen spelen?” Nu komt er een reactie. Angela stopt met spelen en schrijft eronder: “Hoe lang?” “Tussen de 5 en de 10 minuten. Is dat genoeg?” schrijf ik.
“NOOIT!!” is het antwoord en ze stormt de kamer uit, waarbij ze de deur hard achter zich dichtslaat.
Met een gevoel van onmacht staar ik naar de gesloten deur.
Maar de volgende dag krijg ik onverwacht een appje: “Einaudi. Oltremare. 11.17 minuten”
Dus toch… denk ik met enige opluchting.
De uitvaart wordt druk bezocht. Familie, vrienden, medestudenten, docenten… Er worden herinneringen opgehaald en vrienden vertellen wie Jeroen voor hen was. Verbijstering over zijn onverwachte overlijden klinkt door in alle woorden en alle muziek.
Als Bas en Ria als laatsten gesproken hebben, gaat Angela achter de vleugel zitten. Ze begint zachtjes te spelen, het klinkt zelfs wat verlegen, maar al snel zwelt de muziek aan en lijkt de vleugel van verdriet en frustratie te ontploffen.
De stilte na de laatste klanken is bijna tastbaar. Verloren staat Angela naast de vleugel. Met twee stappen is Bas bij zijn dochter en in zijn armen vindt ze eindelijk een beetje troost voor een verlies waar eigenlijk geen troost voor is…
Dirk Timmer
Via Humana Uitvaartverzorging
