20 weken

Column

Als de telefoon gaat en ik mijn naam noem, hoor ik aan de andere kant een diepe zucht en dan volgt er even een stilte. Ik wacht even op wat komen gaat en dan begint een jonge mannenstem te praten. Het gaat over zijn dochtertje van 5 jaar en zijn stem breekt. “Ach”, denk ik, “dat is altijd één van de moeilijkste dingen, als je kind overlijdt.” Maar terwijl ik verder luister, wordt mij duidelijk dat het niet het dochtertje is dat overleden is.

De ingehouden emotie is hoorbaar als vader Dennis vertelt hoe zijn dochtertje Suse zich erop had verheugd om eindelijk Grote Zus te worden. Kinderen krijgen gaat in dit gezin blijkbaar niet makkelijk en groot was de blijdschap toen moeder toch weer zwanger bleek. En jawel, het was deze keer ook nog een jongetje!  Er wordt een echo gemaakt en alles lijkt in orde, maar na 20 weken wordt het verdacht stil in de buik van moeder Annemiek.

De verloskundige wordt gewaarschuwd en zij kijkt zorgelijk. De gynaecoloog wordt ingeschakeld en dan worden alle bange vermoedens bevestigd: het kindje is in de buik overleden. Over twee dagen zal de bevalling worden ingeleid en dan, wat gebeurt er dan?

Een vriendin van Annemiek en Dennis had gehoord dat er tegenwoordig veel mogelijk is, zoals een echte begrafenis, maar zij wist er ook het fijne niet van. Vandaar dat Dennis belt, want ze willen wel afscheid nemen van hun zoontje, die ze Bart zouden noemen. Ook al was Bart nog niet geboren, hij had zijn plekje in het gezin al ingenomen, hij was gewenst en meer dan welkom. En nu loopt alles anders.

Ik luister naar de woordenstroom en als die eindigt in een droge snik, valt er even een stilte in ons gesprek. Dan vertel ik dat de vriendin gelijk heeft en dat ik zeker iets voor hen kan betekenen. We maken een afspraak voor de volgende dag.

Als ik bij het gezin aanschuif is de rust een klein beetje weergekeerd. Suse zit bij papa op schoot en hij slaat een arm beschermend om haar heen, terwijl hij ook de hand van Annemiek vasthoudt. Er zijn veel vragen: hoe moet dat na de geboorte, kan een te vroeg geboren kindje wel opgebaard worden? Hoe moet dat met een kistje, bestaan die wel zo klein? En hoe moet dat dan met…

We beginnen bij het begin: als het kindje geboren is kan vader of iemand anders mij bellen en kom ik eraan. Dankzij een speciale methode die eenvoudig thuis toe te passen is, kan Bart dan thuis opgebaard worden. En hij kan gewoon aangeraakt en vastgehouden worden. Bovendien kunnen kinderen van 20 weken tegenwoordig eenzelfde uitvaart krijgen als ieder ander kind. En bij Via Humana hebben we alle benodigde materialen, kennis en vaardigheden daarvoor in huis. Voor het dochtertje heb ik een mooi prentenboekje bij me, dat ze mag houden. Om het ook voor haar een beetje begrijpelijker te maken…

Samen werken we aan een mooi afscheid voor de kleine Bart. Het moet een kostbare herinnering worden, die troost kan bieden in de moeilijke dagen die nog zullen volgen.

Op de dag van de begrafenis verzamelen de beide opa’s en oma’s met enkele andere familieleden en goede vrienden zich bij de begraafplaats. Het is een klein gezelschap, maar het is goed zo. Opa heeft een gedicht gevonden dat hij graag voorleest. Als Dennis afdaalt in het grafje om het vilten mandje met vlinders in de aarde te leggen, zegt Suse, die op een christelijke school zit, dat dit wel een beetje op Mozes lijkt. Hij werd ook in een mandje gelegd.

Ik kijk de familie aan… mooier had ik het zelf niet kunnen zeggen.

Dirk Timmer
Via Humana Uitvaartverzorging
www.viahumana.nl