De Bezem
Pieter veegt ons straatje schoon, grapten zijn begeleiders graag. Maar als ik de tuin inloop is het stil…
Eén van Pieters medebewoners ziet mij aankomen en doet snel de deur voor me open.
“Anneke!!!!” roept ze met luide stem. “De begrafenismeneer is er! Komt u maar begrafenismeneer, we zijn allemaal zó verdrietig. Iedereen moet huilen vandaag.”
Een begeleidster komt mij tegemoet lopen en stelt zich voor als Anneke. We gaan naar een rustige kamer, waar de familie van Pieter is en ook zijn beste vriend Harold.
Pieter en Harold zijn onafscheidelijk geweest vanaf het moment dat Harold zijn intrek nam in de woonvorm waar Pieter toen al een tijdje woonde. Het was een mooi stel. Ieder vrij moment bezemde Pieter de tuin, tot er geen blaadje en geen takje meer te vinden was en Harold sjokte er met zijn kruiwagen achteraan. Samen hadden ze hele gesprekken over het weer, de vogeltjes en natuurlijk… de meisjes.
Pieter was geboren met het syndroom van Down. Hij was de tweede in een gezin met vier kinderen. Toen hij zag dat ook zijn jongste broertje op zichzelf ging wonen, wilde hij dat ook, net als de anderen. Zo was hij hier terecht gekomen en gebleven tot vandaag. Veel mensen met het Downsyndroom kampen ook met hartklachten en dat was Pieter vanmiddag, op 52 jarige leeftijd, teveel geworden.
De familie is verdrietig en aangeslagen, maar rustig. Samen spreken we door welke kaart bij Pieter zou passen, hoe de kist eruit moet zien en we maken een begin met het bespreken van de afscheidsplechtigheid.
We spreken af dat het een echte “Pieter uitvaart” moet worden. Met veel groen, want Pieter hield van bloemen en planten. Er wordt een sloophouten kist voor Pieter gekozen, zoals dat hoort bij een tuinman. Het gesprek verloopt vlot maar op een gegeven moment is het voor de mensen genoeg voor nu. Ik spreek af om morgen terug te komen, en dan wil ik ook proberen meer van Harold te horen, want die was erg stil vandaag. Ook al was hij geen familie, als beste kameraad van Pieter is ook hij een nabestaande.
Maar Harold is te verdrietig, zo blijkt de volgende dag. En ook de begeleiders dringen maar nauwelijks tot hem door. En dit blijft moeilijk, tot de dag van de uitvaart.
Dan tijdens de afscheidsdienst van Pieter, als de medebewoners een lied ten gehore hebben gebracht, staat Harold daar ineens voor het podium met de bezem van Pieter. Met een groots gebaar legt hij de bezem op de kist. “Zo,” zegt hij, “zo moet het, zo hoort het. Pieter mag niet zonder zijn bezem weggaan. De bezem hoort bij Pieter!” En met een tevreden gezicht gaat hij weer zitten. Nu klopt het weer, nu is alles zoals het hoort, Pieter heeft zijn bezem.
En iedereen die Pieter gekend heeft, is het daar van harte mee eens.
Dirk Timmer,
www.viahumana.nl
Via Humana Uitvaartverzorging
