Dank je wel
In de gezellige woonkamer zet Nel een kop thee voor me neer. We praten wat en even later komt haar man Ben er ook bij. De uitvaart van oom Harm is nu een week of twee geleden en dan kom ik nog altijd een keertje langs bij de directe nabestaanden om te horen hoe het met ze gaat. En als er verder nog hulp nodig is, en dat kan van alles zijn: praktisch, juridisch, administratief of misschien wel hulp bij de verwerking van een overlijden, dan kan ook daarvoor gezorgd worden.
Ondanks het feit dat oom Harm altijd vrijgezel was gebleven en ondanks zijn hoge leeftijd, waren er veel mensen op de uitvaart geweest. Oom Harm was 87 geworden, maar na zijn werkzame leven als leraar op de ambachtsschool (de latere LTS en nu het VMBO) was hij nog jaren actief geweest voor allerlei maatschappelijke organisaties, zoals de dierenbescherming.
Zelf had oom Harm ook een hond, een goedmoedige labrador, die net als zijn baas ook al op leeftijd was. Oom Harm had hem op een dag uit het asiel meegenomen, nadat de bazin van Max naar een verpleeghuis moest. Ze hadden een sterke band samen en toen oom Harm was overleden, was Max onrustig en erg waaks geweest. Honden lijken wel een speciaal zintuig te hebben waarmee ze aanvoelen dat er iets niet in de haak is.
Oom Harm was heel rustig thuis in zijn slaap overleden, terwijl Max in zijn mand naast het bed lag. Toen de huishoudelijke hulp oom Harm gevonden had, was het ineens druk in huis geworden: de familie werd gewaarschuwd, de dokter kwam en later ook ik… Max was duidelijk van slag en tegen de tijd dat ik aankwam liep hij onrustig grommend in de woonkamer heen en weer.
Gelukkig was Max niet de eerste hond die ik als uitvaartverzorger meemaakte. En uit ervaring weet ik dat ook honden afscheid moeten nemen van hun baasje als die overleden is. Daarom mocht Max mee, toen het tijd was om het lichaam van oom Harm te verzorgen. Max snuffelde aan zijn baas, liep een keer om het bed heen en snuffelde daar nog eens, alsof hij het zeker wil weten. Toen maakte hij een zacht jankend geluid en ging in zijn mand liggen. Terwijl oom Harm voor de laatste keer verzorgd werd, volgde Max al mijn bewegingen met een droeve blik. Dezelfde droeve blik waarmee hij toekeek toen we oom Harm in de kist legden, en Max voor het laatst aan het baasje ruiken kon, voordat we de kist sloten.
Ben en Nel hebben Max mee naar huis genomen, zo hadden ze dat een tijdje geleden met oom Harm afgesproken. Max kwam er vaak, en de kat van Ben en Nel was hem gewend. De kat lijkt de sfeer goed aan te voelen. Normaal negeert ze Max vooral, maar nu gaat ze zelfs bij hem liggen, alsof ze hem wil troosten.
Terwijl ik mijn thee drink en met Ben en Nel napraat over de uitvaart komt Max naar me toe, legt zijn kop op mijn been en kijkt me met zijn donkere ogen een tijd aan. Er valt even een stilte in het gesprek als we alle drie naar Max kijken. En dan merkt Nel op: “het lijkt net of dit nu zijn manier is om te zeggen: dank je wel…”
Daar kan ik alleen maar op zeggen: Graag gedaan!
Dirk Timmer,
Via Humana Uitvaartverzorging
