Marlou heeft geen paard

“Marlou heeft geen paard, het paard heeft Marlou” werd er  over haar gezegd.

Ze hadden geluk gehad, Gijs en Marlou. Enkele jaren geleden hadden ze voor een redelijke prijs een huis met stallen en een rijbak in het buitengebied kunnen kopen.  Ze had een Fries, Prince, en Marlou was in haar element.  Ze werkte niet zoveel meer, ze was nog een paar jaar bij haar pensioen vandaan, maar ze was goed gezond waardoor ze volop genoot van haar ruiteractiviteiten.
Als ze niet naar haar werk hoefde begon Marlou de dag met een wandeling, samen met Spike, de kleine hond van Gijs. Daarna zou ze een groot deel van de dag met Prince bezig zijn.

Gijs was kort geleden gestopt met werken en daardoor veel bij huis. Vanochtend had hij er eerst niet zoveel aandacht aan besteed, maar na een tijdje vond hij toch dat Marlou wel lang wegbleef. Toen het nog langer duurde wandelde Gijs langs de weg, waarvan hij wist dat Marlou die altijd liep. Na een minuut of tien zag Gijs een oploopje van een handvol mensen, wat auto’s half in de berm, en een ambulance. Later besefte hij dat hij het toen eigenlijk al geweten had. Hij ging er snel naar toe en zag nog net hoe Marlou in de ambulance gelegd werd waarna die met grote snelheid weg reed. Eén van de omstanders was zo vriendelijk met Gijs achter de ambulance aan te rijden. In het ziekenhuis bleek het een ongelijke en oneerlijke strijd die Marlou niet had kunnen winnen.

Aandachtig luister ik naar Gijs. Hij praat en praat, ik laat hem z’n gang gaan… juist dit is nu zo belangrijk, de praktische dingen komen straks wel. Hij krijgt alle tijd die hij maar nodig heeft. De zoon en dochter van Gijs en Marlou zijn er ook en lijken juist zo uit het veld geslagen dat ze eerst nauwelijks weten wat te zeggen.
Flink wat later maken we een beginnetje met de uitvaart. Met name Gijs heeft  al zoveel over Marlou verteld, dat ik inmiddels een aardig beeld heb van wie zij was. Stukje bij beetje krijgt de begrafenis vorm. Eén ding is al snel duidelijk: de liefde van Marlou voor haar paard Prince moet op de één of andere manier een plekje krijgen bij het afscheid. Ik ga aan de slag.

Als we na de afscheidsdienst naar de begraafplaats lopen, krijgen we gezelschap van Marlou’s grote vriend Prince.  De rouwstoet zet zich in beweging met een gezadelde Prince aan het hoofd van de stoet, de rijlaarzen van  Marlou ondersteboven in de stijgbeugels: het symbool van de vermiste of gemiste ruiter. De eigenaar van deze laarzen zal nooit meer op dit paard rijden…

Het paard van een vriend van de familie trekt de boerenwagen met daarop de kist.
Terwijl de kist langzaam aan de touwen in het graf daalt, heerst er een diepe, verslagen stilte op de begraafplaats. Dan wordt de stilte doorbroken door een onverwacht geluid, een luid gehinnik van Prince: de laatste groet van een trouwe vriend…

Dirk Timmer,
www.viahumana.nl
Via Humana Uitvaartverzorging

Wilt u inzicht in wat een uitvaart kan kosten? Kijk op bereken-kosten-uitvaart