Thuis

De woning waar ik aanbel oogt klein, maar gezellig en huiselijk.  Er wordt een kop thee voor me ingeschonken en mevrouw slaakt een diepe zucht. Het moment dat ze aan heeft zien komen en waar ze zo tegen op zag, is nu dan echt aangebroken. Ze moet nu voor het laatst afscheid nemen van haar man Bert. Ze waren zo lang samen, een leven zonder Bert kan ze zich niet voorstellen. Rond de eetkamer tafel zijn inmiddels ook de  kinderen aangeschoven.

Zoals ik gewend ben, laat ik eerst de familie aan het woord. Wat is er precies gebeurd en wie was de overledene? Het is belangrijk voor de familie om hierover te kunnen vertellen, maar ook voor mij als uitvaartverzorger is het belangrijk om hier de tijd voor te nemen. Zo krijg ik een beeld van de overledene en van de familie die afscheid moet nemen. Het helpt om een afscheid heel persoonlijk te maken. Vaste protocollen ken ik niet, ieder afscheid is maatwerk…

Bert was vertegenwoordiger geweest en daarom veel van huis. Na zijn pensionering had hij ervan genoten eindelijk thuis bij zijn Stieneke te kunnen zijn. Het grote huis werd ingeruild voor de kleine woning waar we nu zijn. Maar een jaar of vijf na zijn pensionering sloeg het noodlot toe. De eerst zo vage klachten bleken ongeneeslijk en er volgde een tijd van veel ziekenhuisopnames. Voor Bert was het extra zwaar  want nu was hij, net als vroeger, weer veel van huis. Hij nam het zichzelf bijna kwalijk. En het lukte zijn gezin niet om hem dit weer uit het hoofd te praten. Uiteindelijk was Bert toch weer naar huis gekomen, en hij wist dat het nu voor de laatste keer zou zijn. Vanochtend was Bert in alle vroegte thuis overleden.

Al vrij snel merk ik dat Stieneke iets dwars zit. Als ik ernaar vraag, komt het probleem boven tafel.
Bert, die zoveel van huis geweest is, moet nu weer weg want hij kan niet thuis opgebaard worden, het huis was immers te klein… of zou Bert misschien in de serre kunnen liggen? Maar al die ramen dan… dat geeft zoveel inkijk en dat voelt toch ook niet prettig.

Ik kijk rond in de kamer en de serre en besluit dat er zeker mogelijkheden zijn. Mijn plan leg ik aan Stieneke en de kinderen voor. En opgelucht stemmen ze ermee in.

Na één enkel telefoontje wordt  de “verbouwing”van de serre in gang gezet. Er worden wat meubeltjes verplaatst en een specialist in het aankleden van tijdelijke rouwkamers komt om de serre te veranderen in een mooie warme rouwkamer. Hij heeft tal van materialen hiervoor en Stieneke en de kinderen worden het snel eens over wat zij het beste bij Bert vinden passen. Het wordt een unieke rouwkamer aan huis .

Als enkele dagen later de condoleance -uiteraard thuis- is, hoor ik één van de bezoekers zeggen:
“Er was hier toch ook een serre?” Ik zie dat Stieneke de opmerking ook gehoord heeft. En door haar verdriet heen, zie ik ook even een glimlach verschijnen.  Het is gewoon precies zoals het Bert het gewild zou hebben.

Dirk Timmer