Columns
Onderstaande columns zijn gepubliceerd in de regionale pers. Om privacy redenen zijn namen, omstandigheden en diverse details in de columns veranderd.
Met een zachte stem word ik welkom geheten. Carol verontschuldigt zich dat ze maar nauwelijks Nederlands spreekt. We praten daarom Engels met elkaar, geen probleem. Haar Engels heeft een onmiskenbare Schotse tongval. Zodra bekend werd dat de Brexit een feit zou worden, … Lees verder…
Coen gaat rond met de koffie. Nadat ik gebeld ben door de familie vanwege het overlijden van oma Trijntje, ben ik aangeschoven aan de tafel die in de keuken staat.
Als de koffie is ingeschonken krijg ik geen koekje aangeboden, … Lees verder…
In gedachten verzonken kijk ik naar de tuin, die er prachtig bij ligt. Aan niets is te zien dat we zo’n warme zomer hebben. De tuin ziet eruit als één groot veldboeket. In de hoek staat een zinken teil met verse aarde, die eruit ziet alsof daar net iets ingezaaid is.
Dan verschijnt in de deur een grote man, Albert. Hij volgt mijn blik. “Het is een georganiseerde chaos,”…
Aan de tafel zitten drie kinderen te wachten. Ze kijken me met grote ogen aan. Hoewel het verwacht werd, lijken ze niet goed te beseffen wat hen vanmorgen in alle vroegte overkomen is.
Er wordt koffie ingeschonken en dan schuiven ook de ouders, Ron en Saskia, aan. … Lees verder…
Marieke hield van vlinders. Veel vlinders. Grote, kleine, en vooral kleurige vlinders… Haar kamer hing er dan ook vol mee.
Marieke maakte zelf ook vlinders, ze knutselde er flink op los om haar verzameling nóg groter te maken.
Nu ligt ze tussen haar vlinders. Lees verder…
Op het erf staat een verdwaalde Landrover en daaromheen veel, vooral klassieke, motoren. Achteraan op het erf staat een loods met het logo van een motorclub. Een gezelligheidsclub, zo zal ik even later horen. Veel samen sleutelen aan de motoren, toertochten en gezamenlijke vakanties. Het uiterlijk van het gezelschap is er niet minder woest om. Ik zit aan tafel met mannen met lange baarden en veel tatoeages. En één vrouw, Lees verder…
De diagnose was als een vonnis aangekomen: Multiple Sclerose in de agressieve vorm. In een tamelijk hoog tempo zou haar bewegingsvrijheid afnemen, tot ze alleen nog maar op bed zou kunnen liggen.
De verwachting was dat over 10 of 15 jaar een infectie haar fataal zou worden, omdat haar lichaam dan te verzwakt zou zijn Lees verder…
“Lieverd,” had het aan de telefoon geklonken, “Papa ligt op de grond en ik krijg hem niet wakker.” De wekker vertelde dat het 5 uur in de ochtend was.
Onmiddellijk had Suzanne begrepen wat hier aan de hand moest zijn, en dat haar licht dementerende moeder de situatie niet kon inschatten. Lees verder…
Als ik de kleine, maar smaakvol ingerichte woonkamer binnenkom, weet ik even niet wie ik aan moet spreken.
Ik verwachtte een ernstig zieke vrouw, die mij op haar sterfbed wilde spreken over haar uitvaartwensen. Maar ik tref een echte dame van rond de 90, die keurig gekleed en gekapt in de grote fauteuil zit. Lees verder…
“Het is een assertieve klas, hoor…” was mij van tevoren verteld. De combinatiegroep 7/8 kijkt me nieuwsgierig aan. Voor de gelegenheid ben ik in jacquet gekomen, zoals ik dat ook vaak doe op een dag van een uitvaart … Lees verder…
“Onze trouwdag werd een rouwdag”, begint Elsbeth. Daar staat ze, klein en frêle. Haar witte haar in een keurige permanent, in haar nieuwe mantelpakje met daarop een corsage. Net zo één als die voor haar trouwdag bedoeld was… Ze kijkt de aanwezige gasten aan, en ondanks haar tengere verschijning, … Lees verder…
De woning waar ik aanbel oogt klein, maar gezellig en huiselijk. Er wordt een kop thee voor me ingeschonken en mevrouw slaakt een diepe zucht. Het moment dat ze aan heeft zien komen en waar ze zo tegen op zag, is nu dan echt aangebroken. Ze moet nu voor het laatst afscheid nemen van haar man Bert. Lees verder…
Veel mensen vinden het moeilijk om te vragen hoeveel een uitvaart kost, en waarom het vaak zo duur is. Begrijpelijk, want voor het afscheid van een geliefde worden kosten noch moeiten gespaard. Terecht, want het is ook erg belangrijk dat familie en nabestaanden kunnen terugkijken op een mooi en passend afscheid. Lees verder…
Verward en verdrietig zit het viertal tegenover me, samen met de buurvrouw. Vier jonge mensen van rond de twintig. Een leeftijd waarop maar weinig mensen een uitvaart hoeven te regelen. Maar Lisa, Ed, Wilbert en Margot waren de enige familie van oma Hannie. Lees verder…
Het is nog maar zes uur in de ochtend als de telefoon gaat. “Dirk”, zegt een bekende stem, “het is zover, papa is overleden.” Lees verder…
Als de telefoon gaat en ik hem beantwoord, hoor ik hoe een mannenstem mij vertelt dat zijn vader is overleden. Ik condoleer hem en we praten even wat. Als ik vraag waar ik naar toe mag komen, hoor ik hem een adres in Badhoevedorp noemen. Enigszins verbaasd hierover pak ik mijn spullen en… Lees verder…
Rick en Jelmer waren onafscheidelijk. Twee jongens van inmiddels zes jaar, die alles samen deden. Maar Rick werd ineens ziek, en algauw was de diagnose gesteld: acute leukemie.
De artsen trokken alles uit de kast, maar Rick konden ze niet redden. En zo kwam het dat het gezin van Rick en ook Jelmer afscheid van hem moesten nemen… Lees verder…
Op een mooie voorjaarsdag bel ik op hun verzoek aan bij twee senioren. Nee, ze zijn er nog lang niet aan toe, maar ze willen wel voorbereidingen treffen.
Want zoals de meeste mensen weten ze eigenlijk maar weinig van een uitvaart, en dat terwijl we er allemaal mee te maken krijgen en het ook geen kleine uitgave is… Lees verder…
Ze hadden geluk gehad, Gijs en Marlou. Enkele jaren geleden hadden ze voor een redelijke prijs een huis met stallen en een rijbak in het buitengebied kunnen kopen.
Ze had een Fries, Prince, en Marlou was in haar element. Ze werkte niet zoveel meer, ze was nog een paar jaar bij haar pensioen vandaan, maar… Lees verder…
Het is nog maar een handvol weken geleden dat ik bij mevrouw op bezoek was, wanneer ik ’s avonds met haar broer om de tafel zit.
Margot, zo wilde mevrouw door mij genoemd worden, was haar hele leven vrijgezel gebleven en had om het gesprek gevraagd met oog op haar afnemende gezondheid. Ze had een bijzondere wens… Lees verder…
Het is een goede twee weken na de uitvaart van tante Jopie, een vrijgezelle kinderloze dame op leeftijd.
Ze was haar hele werkzame leven vroedvrouw geweest, of zoals dat later heette, verloskundige. Er waren dan ook heel wat mensen die haar kenden. Toch was het een vrij kleine uitvaart geweest, met neven en nichten, een handvol vrienden en… Lees verder…
In de gezellige woonkamer zet Nel een kop thee voor me neer. We praten wat en even later komt haar man Ben er ook bij.
De uitvaart van oom Harm is nu een week of twee geleden en dan kom ik nog altijd een keertje langs bij de directe nabestaanden om te horen hoe het met ze gaat. En als er verder nog hulp nodig is, Lees verder…
De tafel staat nog gedekt.
Haastig worden er wat borden weggehaald zodat ik mijn spulletjes kwijt kan.
Ik kijk de familie aan. Een onverwacht overlijden is altijd zwaar
voor de nabestaanden, maar met kerst… Lees verder...
In mijn telefoon verschijnt het nummer van Harold, een vriend van me. Zou het goed nieuws zijn, is de gedachte die heel even door me heen flitst. Maar als ik opneem is het Janny, Harolds vrouw.
Wat ik al vreesde blijkt waarheid geworden. Een week geleden had Janny me ook al gebeld. Ik ken ze uit het wereldje van de klassieke auto’s. We waren lid van dezelfde merk-club waar we ook nog allebei een tijdje bestuurslid zijn geweest, Lees verder…
Pieter veegt ons straatje schoon, grapten zijn begeleiders graag. Maar als ik de tuin inloop is het stil…
Eén van Pieters medebewoners ziet mij aankomen en doet snel de deur voor me open.
“Anneke!!!!” roept ze met luide stem. “De begrafenismeneer is er! Komt u maar begrafenismeneer, we zijn allemaal zó verdrietig. Iedereen moet huilen vandaag.” … Lees verder…
Eigenlijk had ze het niet zo leuk gevonden… Maar hij was zo enthousiast geweest, dat het aanstekelijk had gewerkt. De studie was afgerond, dat wil zeggen, zelf moest ze nog een jaar, maar Tim had met goed gevolg zijn HTS voltooid.
Een vriend uit Canada had hem gevraagd om deze zomer met hem een trektocht door de natuur te maken. Acht weken zouden ze het dan zonder elkaar moeten doen, dat had ze wel lang gevonden… Lees verder…
Sophie speelt alsof er niets aan de hand is. Ze is gewoon een meisje van bijna zes dat van meisjesdingen houdt. Als ik aanbel komt ze me haar mooie strik laten zien. Die heeft mama in haar haar gemaakt.
En dat is gelijk het laatste dat ze voor Sophie gedaan heeft. Sophie kan zich van de laatste twee jaar alleen een mama herinneren die… Lees verder…
Op een mooie woensdagmiddag in het voorjaar bel ik aan, bij iemand die een lieve oma zal blijken te zijn.
Als het gesprek begint zit ze naast haar dochter op de bank, terwijl kleindochter Faye van een jaar of vijf in de achtertuin speelt.
Oma is uitbehandeld, want zo luidt de mooie term voor het slechte nieuws. Lees verder…
Als de telefoon gaat en ik mijn naam noem, hoor ik aan de andere kant een diepe zucht en dan volgt er een even een stilte. Ik wacht even op wat komen gaat en dan begint een jonge mannenstem te praten.
Het gaat over zijn dochtertje van 5 jaar en zijn stem breekt. “Ach”, denk ik, “dat is altijd één van de moeilijkste dingen, als je kind overlijdt.” Maar terwijl ik verder luister, wordt mij duidelijk dat het niet het dochtertje is dat overleden is. Lees verder…
Jongens van elf, die worden twaalf. Dan klopt het. Maar Koen van elf zal nooit twaalf worden. De boosdoener heet leukemie, en nu klopt er helemaal niets meer.
Als ik bij de ouders kom zijn de emoties heftig, begrijpelijk. Terwijl buren de zorg voor de andere kinderen op zich hebben genomen, luister ik naar vader en moeder. Ineens zegt moeder, “en nu moeten we hem ook nog Lees verder…
In mijn dagelijkse bezigheden krijg ik maar weinig te maken met politiek. Maar deze keer ligt dat toch anders. Aan de eenvoudige tafel in het gewone rijtjeshuis zitten een mevrouw van in de zeventig, haar twee zoons met hun vrouwen, en ik.
Mijn vraag of iedereen er is, werd in eerste instantie bevestigend beantwoord. Nu we wat verder in het gesprek zijn, blijkt er ook een dochter te zijn. Dat ze er niet is, is voor iedereen net zo vanzelfsprekend als verdrietig. Lees verder…
Inmiddels had Kees het virus doorgegeven aan de derde generatie. Hij was zo iemand waar de dieselolie door de aderen stroomde, zoals ze van hem zeiden.
Van klein kind af aan helemaal gek van vrachtwagens. Het was dan ook geweldig dat hij in militaire dienst – dat had je toen nog – zijn groot rijbewijs had kunnen halen. Na zijn diensttijd was hij gaan werken bij een toen nog klein transportbedrijf, algauw als chauffeur op het Midden-Oosten. Die ritten Lees verder…
Herman was een boom van een vent, sportief en kerngezond. Zo iemand die minstens honderd moest worden. Een leuke job, vol carrièrekansen bovendien. Actief lid van verschillende clubs en verenigingen.
Maar bovenal een geweldig gezin met een prachtige lieve vrouw en schatten van kinderen. Een half jaar geleden werd hij ziek, net vijfendertig jaar oud, en nu Lees verder…
