Diamanten Rouwdag
“Onze trouwdag werd een rouwdag”, begint Elsbeth. Daar staat ze, klein en frêle. Haar witte haar in een keurige permanent, in haar nieuwe mantelpakje met daarop een corsage. Net zo één als die voor haar trouwdag bedoeld was…
Ze kijkt de aanwezige gasten aan, en ondanks haar tengere verschijning, ziet ze er sterk uit. Maar de tranen klinken door haar stem als ze vertelt over Arnold, háár Arnold, met wie ze 63 jaar samen was waarvan 60 jaar getrouwd.
Een kleine week eerder hadden Arnold en Elsbeth zich klaargemaakt voor hun diamanten huwelijksdag. Zij had voor de gelegenheid een nieuw mantelpakje gekocht en hij een nieuw jasje en een nieuwe stropdas. Op hun revers prijkten de corsages, in de kleuren die bij hun kleding pasten. Ze waren er helemaal klaar voor en het zou een mooie feestdag worden te midden van hun kinderen en schoonkinderen, kleinkinderen en sinds kort ook een achterkleinkind.
Maar net toen ze wilden vertrekken sloeg het noodlot toe. Professionele hulp was direct aanwezig, want de jongste zoon is verpleegkundige op de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis. En hij vocht voor zijn vaders leven. De collega’s van de ambulance arriveerden en losten hem af. Maar al snel moesten ook zij vaststellen dat het een verloren strijd was.
Het is een vreemde gewaarwording als ik met de familie om tafel ga. Iedereen ziet er zo feestelijk uit en nu moeten we op deze dag, die zo mooi had moeten worden, het afscheid van Arnold bespreken. En al was hij al 86 jaar oud, zijn onverwachte overlijden is zo onwerkelijk, dat de familie het maar moeilijk kan bevatten.
Op de dag van de uitvaart ligt Arnold er mooi bij, zoals dat dan soms gezegd wordt… Hij heeft zijn nieuwe jasje aan en zijn nieuwe stropdas om. En een corsage op zijn revers.
Voor Elsbeth was dit belangrijk, zó staat hij in haar geheugen gegrift en zó wil ze aan hem blijven denken.
Als ik na de uitvaart nog eens bij Elsbeth op bezoek ga, zoals ik dat gewend ben, zie ik weer die frêle, kleine maar dappere vrouw. Keurig gekleed en iets jonger dan Arnold; ze is 83 en goed gezond. Het was een mooi afscheid, vertelt ze, maar liever had ze Arnold natuurlijk nog bij zich gehad. En het moment waarop hij is overleden doet natuurlijk extra pijn.
Iets later nemen we afscheid en de wetenschap dat Elsbeth omringd wordt door de zorg en liefde van haar kinderen en kleinkinderen stelt me gerust. Zij zullen altijd voor haar klaarstaan…
Maar dan, enkele maanden later. Als één van de dochters Elsbeth probeert te bellen en de telefoon niet beantwoord wordt gaat ze polshoogte nemen. Ze vindt haar moeder in bed, zo te zien overleden in haar slaap. In haar hand een zakdoekje dat nog nat is van de tranen.
De familie is opnieuw overrompeld, ook zij hadden dit niet aan zien komen. Ze leek zo sterk…
Net als Arnold wordt ze opgebaard in haar feestkleding, het mantelpakje dat met zorg was uitgezocht voor de diamanten trouwdag, en eenzelfde corsage op haar revers.
En terwijl ik de bloemen naast de kist goed leg voor de tweede afscheidsdienst van deze familie binnen enkele maanden, kijk ik naar Elsbeth en ik realiseer me: een mens kan echt sterven van verdriet.
Dirk Timmer
Wilt u gratis en vrijblijvend een informatiepakket ontvangen betreffende de kosten en de mogelijkheden van uitvaarten? Stuur een mailtje naar info@viahumana.nl en we sturen het u per post toe.
