Een assertieve klas
“Het is een assertieve klas, hoor…” was mij van tevoren verteld. De combinatiegroep 7/8 kijkt me nieuwsgierig aan.
Voor de gelegenheid ben ik in jacquet gekomen, zoals ik dat ook vaak doe op een dag van een uitvaart.
Mijn hoge hoed en handschoenen liggen voor me op de groepstafel. “Zit daar ook een konijn in?” vraagt een leerling die vast de leukste thuis is. Terwijl ik glimlach kijkt juf hem even streng aan en hij bindt onmiddellijk in. De les begint…
Mijn eerste vraag is wat de kinderen zelf al weten over uitvaarten en dan komen er veel verhalen los. In deze klas zijn er gelukkig weinig kinderen die zelf ervaring hebben met een sterfgeval in de directe omgeving, maar des te spannender en onwaarschijnlijker zijn hun ideeën hierover.
Waar we begonnen in een sfeer van een beetje stoer zijn en vooral niet willen laten merken hoe spannend je het onderwerp eigenlijk vindt, ontspant de groep zich al snel. Het is lang niet zo eng als ze verwacht hadden en ik neem hen als het ware aan de hand mee langs uitvaarten zoals het vroeger in Nederland ging, hoe uitvaarten in andere landen en culturen gaan, en hoe het tegenwoordig in Nederland gaat. In het kader van dat laatste is er ook een mooie reeks foto’s van eigentijds rouwvervoer. Niet alleen de gebruikelijke rouwauto’s die tegenwoordig niet alleen in zwart, grijs en wit maar in veel kleuren rondrijden, maar ook foto’s van bijvoorbeeld een rouw Rolls Royce, de truckchauffeur die met zijn eigen truck werd weggebracht, de motor met zijspan waar een kist op vervoerd kan worden. En natuurlijk ook de rouwkoets met echte Friese paarden ervoor. Maar vooral de foto van de Ferrari die als rouwauto werd gebruikt roept veel reacties op, met name van de jongens.
Meestal kom ik pas in de klas als er iemand uit die klas is overleden, en de kinderen er ondersteboven van zijn. Zo’n bezoek is ook heel belangrijk. Maar gastlessen zoals deze zonder de spanning van de uitvaart waar ze morgen naar toe moeten, bereidt de kinderen voor zodat het ze allemaal niet zo overvalt wanneer ze met een overlijden of een uitvaart te maken krijgen.
Na de les verontschuldigt de juf zich bij me. “We hadden nog zo’n mooie verwerkingsopdracht, daar zijn we helemaal niet aan toegekomen.” Ze wordt in de reden gevallen door één van haar leerlingen.
“Meneer, echt gááf!” Juf en ik houden onze lach in. “De les bedoel je dan toch?” zeg ik met een knipoog naar juf. Maar de jongedame staat alweer buiten met haar vriendinnen…
Dirk Timmer
Ook geïnteresseerd in een gastles of een lezing? Neem gerust contact op, 065 112 33 33 of dirk.timmer@viahumana.nl
