Kippenvel

Op het erf staat een verdwaalde Landrover en daaromheen veel, vooral klassieke, motoren. Achteraan op het erf staat een loods met het logo van een motorclub. Een gezelligheidsclub, zo zal ik even later horen. Veel samen sleutelen aan de motoren, toertochten en gezamenlijke vakanties. Het uiterlijk van het gezelschap is er niet minder woest om. Ik zit aan tafel met mannen met lange baarden en veel tatoeages. En één vrouw, Mariska, de vrouw van Marco.

Na een motorongeluk, jaren geleden alweer, moest er bij Marco een voet en een onderarm geamputeerd worden.  Als gevolg hiervan kon hij niet meer motorrijden. Maar Marco zonder motor was zoiets als een piloot zonder vliegtuig.
Hij werd nooit meer dezelfde. De pijn van vlak na het ongeluk werd chronisch en hoe vreemd het ook klinkt, ook zijn geamputeerde ledematen deden nog steeds pijn. De chronische pijn in zijn lichaam was een aanslag op zijn hele gezondheid en na verloop van tijd kwam Marco zijn bed niet meer uit. Langzaam maar zeker had Marco’s lichaam de strijd opgegeven. De artsen stonden machteloos.

Na deze lange strijd is Marco vanochtend overleden en het is mij duidelijk: hier hebben we geen traditionele rouwauto nodig, maar een rouwmotor, met een zijspan voor de kist.
“Dat doen we niet, dat is te duur!” zei Gert, de broer van Marco en ook lid van de club, beslist. “De familie van Stef, die vorig jaar is overleden, heeft dat gedaan en ze zijn nog niet van de schrik bekomen. Dat kostte een paar duizend euro!” “Zo duur hoeft dat niet te zijn,” zeg ik. En ik ga gelijk bellen voor de laatste tarieven. Even later kan ik Gert en Mariska geruststellen, het gaat niet om een paar duizend, maar om een paar honderd euro. Via Humana maakt namelijk geen winst op dingen als rouwvervoer, kaarten, bloemen en dergelijke, en daardoor kunnen veel kosten, zoals bijvoorbeeld deze rouwmotor, tot wel 60% lager zijn dan gebruikelijk.  “Daar doen we het voor” bromt Gert in zijn lange baard. De motor kan besproken worden.

Op de dag van de uitvaart staat de motorclub met goedkeurende gezichten om de rouwmotor heen. Er wordt gekeken en geknikt: de rouwmotor, een Harley, wordt door de deskundigen goedgekeurd.

Het verdriet is groot, het afscheid is groots.

Dan volgt de tocht naar het crematorium. En Marco krijgt een escorte van ruim 50 clubleden, uiteraard op de motor. Overal klinkt het geronk van motoren. En bij de oprijlaan van het crematorium vormen de clubleden een erehaag.
Ik loop, zoals we dat gewend zijn, voor de rouwstoet. Als we met de rouwmotor passeren draait elke motorrijder het gas open. De lucht vult zich met het ronkende geluid van de brullende motoren, dat achter mij ook weer wegsterft.

Kippenvel, dat krijg ik hiervan. Het verdriet is groot, het afscheid is groots. Het had niet passender gekund. Mede dankzij deze mannen, die ik de afgelopen dagen heb leren kennen als ruwe bolsters met een hele blanke pit…

Dirk Timmer