Naar Het Beloofde Land
Het is nog maar een handvol weken geleden dat ik bij mevrouw op bezoek was, wanneer ik ’s avonds met haar broer om de tafel zit.
Margot, zo wilde mevrouw door mij genoemd worden, was haar hele leven vrijgezel gebleven en had om het gesprek gevraagd met oog op haar afnemende gezondheid. Ze had een bijzondere wens die te maken had met haar Joodse overgrootmoeder. Zelf voelde ze zich vooral Nederlandse, maar ze zou toch graag begraven willen worden in Israël, als het eenmaal zover was. Bovendien: haar jongste zus, met haar en haar broer de enigen van het grote gezin waarin ze opgegroeid was die nog in leven waren, woonde daar met haar man. En haar vraag was, of dat kon en wat er voor nodig was. Haar zwager was al aan het informeren geweest over wat er in Israël nodig was en kon het daar allemaal regelen, dus ging het vooral om wat er in Nederland gebeuren moest en hoe de afscheidsdienst hier zou verlopen. Want die moest er natuurlijk wel zijn. En nu, nu was het allemaal sneller gegaan dan iedereen verwacht had. En ik vraag me af: had zij vrede gehad met de gedachte dat alles geregeld was, en daardoor alles los kunnen laten?
Er ligt al veel klaar doordat het allemaal al voorbereid was, en met gepaste spoed maken we alles gereed, want er moet toch nog veel gedaan en geregeld worden in wel erg korte tijd. Maar alles komt rond.
Aan het eind van de volgende ochtend hebben de broer en zijn vrouw met wat goede vrienden, neven en nichten zich verzameld in het huis van Margot. Er wordt gepraat, er wordt gehuild en er is ook een zekere opluchting dat verder lijden haar bespaard is gebleven.
De speciale koningsblauwe rouwtouringcar komt voorrijden, waarin een mooie plaats is voor Margot in haar naar Joodse traditie eenvoudige, ongelakte houten kist, en ook voor de overige aanwezigen die haar zo omringen en naar Schiphol zullen begeleiden. Samen in één bus, het voelt echt als samen wegbrengen, als samen uitgeleide doen.
We rijden naar het mortuarium van Schiphol, waar, anders dan je misschien zou vermoeden, een warme locatie is voor een laatste afscheid alvorens iemand per vliegtuig ons land zal verlaten. In de aula begint de plechtigheid die Margot zelf zo had vastgelegd.
Daarom is er ook een zanger, die Kaddisj zingt, een gebed voor de doden wordt het ook wel genoemd. En als de plechtigheid ten einde is en Margot naar het internationale deel gebracht zal worden, staat een sjofar-blazer klaar om de stoten op zijn ramshoorn te laten weerklinken. Precies zoals Margot wilde.
Als we weer in de bus zitten rijden we eerst naar de vertrekhal. Broer en schoonzus hebben hun koffers bij zich, want zij zullen vanavond met hetzelfde vliegtuig als Margot naar Israël gaan. Er wordt afscheid genomen van de vrienden en familie. Als wij zijn teruggebracht is het minder dan 24 uur geleden dat Margot overleed en ik haar broer ontmoette. En nu zijn Margot en haar broer en schoonzus onderweg naar Israël. Morgen zal daar de begrafenis zijn. Precies zoals Margot wilde.
Dirk Timmer,
www.viahumana.nl
Via Humana Uitvaartverzorging
Wilt u inzicht in wat een uitvaart kan kosten? Kijk op bereken-kosten-uitvaart
