Vakantie
Eigenlijk had ze het niet zo leuk gevonden… Maar hij was zo enthousiast geweest, dat het aanstekelijk had gewerkt. De studie was afgerond, dat wil zeggen, zelf moest ze nog een jaar, maar Tim had met goed gevolg zijn HTS voltooid.
Een vriend uit Canada had hem gevraagd om deze zomer met hem een trektocht door de natuur te maken. Acht weken zouden ze het dan zonder elkaar moeten doen, dat had ze wel lang gevonden… maar ze gunde hem deze reis. Nu kon het nog: over enkele maanden zou hij een baan hebben en dan heb je nog maar drie weken per jaar vakantie.
En zo bracht ze hem naar Schiphol. Hoe anders zou het zijn als ze hem weer op ging halen…
Als ik met haar praat zitten we met z’n zessen aan de keukentafel: haar ouders en zijn ouders zijn er ook. En er worden veel, héél veel glaasjes water gedronken.
Een goede week na zijn vertrek was de telefoon gegaan. Het was midden in de nacht. Een stem had in het Engels gevraagd of ze mrs. Van de Berg was. Slaperig had ze toch weten te antwoorden dat het zo ver nog niet was, pas in november zouden ze gaan trouwen.
De boodschap van de stem in het Engels bracht een aardverschuiving teweeg. Maar het lukte om toch kalm te blijven tot haar ouders en aanstaande schoonouders er waren. Daarna weet ze er eigenlijk weinig meer van. Een bizar ongeluk was het, hij werd geraakt door een hoogspanningskabel die precies toen hij voorbij kwam knapte.
Als een overledene uit het buitenland moet komen, moet er veel extra geregeld worden – en het kost tijd. Dat is altijd moeilijk, want nabestaanden willen vaak graag met eigen ogen zien dat hun geliefde is overleden. Het is zwaar, maar helpt het ongeloof weg te nemen.
Dit vraagt echter, afhankelijk van in welk land het overlijden heeft plaatsgevonden, geduld. De samenwerking met Canada is gelukkig goed en de overbrenging verloopt zonder complicaties, maar toch duurt het een week voor Tim “thuis” is. Samen halen we hem op van Schiphol.
Nu pas gaan de zes werkdagen in die de wetgever geeft voor de uitvaart van de overledene. Alles bij elkaar geeft het ons ruim de tijd om na te denken over een passende uitvaart. Al pratende krijgt het vorm en ik ga met haar wensen en die van zijn ouders, aan de slag.
Op de dag van de uitvaart loopt ze tijdens de afscheidsdienst naar voren. Haar verdriet is voelbaar, maar ze draagt het moedig. En terwijl ze haar herinneringen en het gemis met ons deelt voel ik respect voor deze jonge, dappere vrouw.
Dirk Timmer,
www.viahumana.nl
Via Humana Uitvaartverzorging
