Verzekerd

Verward en verdrietig zit het viertal tegenover me, samen met de buurvrouw. Vier jonge mensen van rond de twintig. Een leeftijd waarop maar weinig mensen een uitvaart hoeven te regelen. Maar Lisa, Ed, Wilbert en Margot waren de enige familie van oma Hannie.

Oma Hannie was een alleenstaande moeder, nadat de jongen waar ze verkering mee had haar had laten zitten toen ze zwanger bleek. Hannie had het vertrouwen in het huwelijk verloren en besloot haar dochtertje alleen op te voeden. En samen hadden ze het best gezellig. Het dochtertje werd groot, trouwde op haar beurt wel en kreeg vier kinderen: Lisa, Ed, Wilbert en Margot.

Jaren geleden waren hun ouders bij een verkeersongeval om het leven gekomen en oma Hannie had zich over de vier volledig van slag zijnde pubers en pre-pubers ontfermd. Samen worstelden ze zich door die moeilijke jaren heen. En net toen de vier kleinkinderen hun eigen weg in het leven begonnen te vinden, sloeg het noodlot opnieuw toe. Hannie bleek een ongeneeslijke en agressieve ziekte te hebben. Ze was vanmorgen in alle vroegte overleden…

Gelukkig was alles goed geregeld. Er was een naturapolis bij een grote landelijke uitvaartorganisatie. Zo hoefde er bijna niets geregeld te worden, was de gedachte. De uitvaartverzorger van de betreffende organisatie zou komen en alles regelen, zonder gedoe over geld, dat betekende de naturapolis toch? Maar Hannie had in de laatste weken van haar leven haar uitvaartwensen besproken en nu bleek dat die wensen op een paar puntjes afweken van de standaard uitvaart waarvoor ze verzekerd was. Het waren eigenlijk maar wat kleine dingen die ze graag anders zou willen, maar het viel wel buiten de verzekering. Een iets andere kist, een iets andere kaart, de condoleance een dag eerder, dat soort dingetjes. Al die wensen konden gerealiseerd worden, natuurlijk, maar tegen een meerprijs. En van die meerprijs waren Lisa, Ed, Wilbert en Margot enorm geschrokken, want het ging algauw om een bedrag van een paar duizend euro!

En zo trof ik hen aan… In plaats dat ze afscheid aan het nemen waren van oma Hannie, maakten ze zich zorgen over geld. Zodra hun duidelijk was dat er zo’n meerprijs aanzat – er was gelukkig nog niets gedaan – waren ze op zoek gegaan naar andere mogelijkheden en de buurvrouw had ze geadviseerd Via Humana te bellen.

Het werd even lastig om te achterhalen hoeveel de verzekeraar uit zou betalen. Dat valt bij een naturapolis vaak tegen. Maar toen het bedrag bekend was, konden we handen en voeten geven aan de wensen van oma Hannie. En al snel kon ik het viertal geruststellen, het ging lukken. Ik zag de opluchting op hun verdrietige gezichten, en kon ze hun aandacht weer helemaal op oma Hannie en het afscheid laten richten. In de dagen tussen overlijden en uitvaart moet je ook alle aandacht en tijd kunnen hebben voor het afscheid, zorgen om geld horen daar niet bij.

De dag na de uitvaart word ik opgebeld door de buurvrouw. “Ik weet dat je binnenkort nog langs komt” zegt ze, “maar we zitten hier met z’n vijven en wilden je graag laten weten hoe dankbaar we zijn voor wat je gedaan hebt. Het was precies wat Hannie wilde en wat de kleinkinderen nodig hadden.” Het ontroert me en ik zeg “daar ben ik voor, met liefde gedaan.”

Tip: naturapolissen zijn in onbruik geraakt en komen steeds minder vaak voor. Maar als u ook zo’n naturapolis heeft, overleg dan met de verzekeraar of u deze misschien beter kunt omzetten naar een kapitaalpolis. Dan heeft u meteen duidelijkheid over de echte waarde van de verzekering.