Weer Samen
Het is nog maar zes uur in de ochtend als de telefoon gaat. “Dirk”, zegt een bekende stem, “het is zover, papa is overleden.” Omdat we de laatste tijd veel en goed contact hebben gehad, zijn we elkaar bij de voornaam gaan noemen.
Het was alweer bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met Sylvia, haar zusje Andrea en hun broer Erwin. En natuurlijk ook met hun vader. Vader was al in de tachtig en een ernstige ziekte in combinatie met zijn hoge leeftijd, hadden er voor gezorgd dat de artsen niets meer voor hem konden doen. Dat was de aanleiding voor hem om over zijn afscheid te willen praten en enkele dagen later zat ik met de familie om de tafel.
Het was een bijzonder gezin. Al snel merkte ik hoe belangrijk de moeder in dit gezin was. En nog voor ik ernaar kon informeren, werd mij verteld over haar leven en vooral over haar sterven. Door een complicatie bij een kleine medische ingreep was ze in 1972 al overleden. Andrea, de jongste, was nog maar anderhalf geweest.
Het was de tijd dat vaders nog kostwinner waren en parttime werken was vaak nog niet mogelijk. Met veel hulp van familie en vrienden was het vader gelukt om zijn gezin bij elkaar te houden. Het had de onderlinge band sterk gemaakt en de kinderen stonden door dik en dun klaar voor hun vader en voor elkaar. Vader was nooit hertrouwd, moeder was de liefde van zijn leven geweest en zou dat altijd blijven.
Ik luisterde, dacht mee en al pratend krijgt het afscheid van vader vorm.
Zoals te verwachten was ging het steeds slechter met vader. Sylvia belde mij geregeld en hield me op de hoogte van de situatie. En toen vader was overleden pakte ik de papieren van deze familie en ging nogmaals met hen om de tafel. Op een kleine aanpassing hier en daar na, wordt het de uitvaart zoals vader en kinderen dat hadden besproken. En vader wordt naast moeder begraven, precies zoals hij wenste.
Het is ruim een half jaar later als ik zie dat de steen inmiddels geplaatst is. Het opschrift maakt me even stil…
“Eindelijk weer samen, maar nu voor altijd.”
En zo is het…
